در این سیستمها زباله تر توسط یک فرآیند انحصاری دچار خردایش و رطوبت زدایی شده و شیرابه تولیدی توسط سیستمهای تصفیه تبدیل به آب قابل استفاده برای کشاورزی و سازگار با محیط زیست می شود. محصول نهایی به نوعی خاکی ارگانیک است که هیچ گونه ضرری برای انسان و محیط زیست نداشته و عاری از هرگونه بخارات و بوی مضر و ناخوشایند می باشد.
در طی سالهای 1980 – 1970 به دلیل افزایش قیمت نفت تصمیم به جایگزینی این سوخت با منابع جدید انرژی گرفته شد. در این میان زباله های شهری به عنوان یک منبع بالقوه شناسایی گردید. درصد زیادی از زباله ها را اجزای قابل احتراق تشکیل می دهد که می توان از آنها برای تولید انرژی گرمایی استفاده کرد. در عین حال درصدی بالایی از اجزای قابل احتراق در زباله های جامد شهری waste(MSW) تجزیه پذیر هستند و می توانند به سوختهای گازی تبدیل گردند، و از این سوختها برای تولید انرژی گرمایی استفاده کرد. به طور کلی جداسازی اجزای قابل احتراق از MSW تبدیل آنها به انرژی با استفاده از روش های پیش فراورش (Front-end) و روشهای تبدیلی (Back-end) انجام می شود. اجزای قابل احتراق جدا شده از MSW تحت عنوانRefuse derived fuel (RDF) شناخته می شوند. این اجزا بیشتر شامل کاغذ و پلاستیک است. در قسمت پیش فراورش بیشتر اجزای قابل احتراق را به روش های مکانیکی یا دستی یا تلفیقی از دو روش از هم جدا می کنند. مهمترین موضوع در این بخش جداسازی ترکیبات آلی یا مواد قابل احتراق از مواد غیر قابل احتراق درMSW است. خروجی این قسمت، خوراک قسمت بعد (Back-end) میشود. در این قسمت اجزای قابل احتراق جدا شده با استفاده از تکنیکهای حرارتی یا بایولوژیک تبدیل به سوخت یا انرژی گرمایی میگردند.